Heykellerimin yapım süreci, bir tür “aşırı oyun” biçimi olarak tanımlanabilir – süreç vahşi, eğlenceli ve hareket doludur; ancak bu oyunun malzemesi saniyeler içinde yumuşaktan katıya dönüşen 900°C’lik erimiş bir kütledir. Hızla şekillenen heykellerim iki zıt güç arasında ortaya çıkar: kontrol ve rastlantı. Geleneksel cam işçiliği, zanaatin zorluğundan dolayı kesin kurallara dayanır. Ben ise tipik araçları kullanmadan, hızlı bir şekilde nesneler üreterek bu kuralları bozuyorum; böylece benimle camın kendiliğinden bir işbirliği içinde olabileceği koşulları yaratıyorum. Sürecim, yerçekimi ve zamanın amansız güçleriyle çarpışıyor; bu da beni “iyi form” ya da “kusursuz teknik” gibi ön kabullerimden kurtulmaya zorluyor. Dikkatimin yüzde yüzünü vermem gerekiyor, aksi halde bu hassas ilişki çöker; yine de sonucu asla tamamen öngöremem ve hiçbir zaman tam kontrol bende değildir. Alışılmışın dışında üretim süreçlerine kendimi kaptırarak, mevcut hiyerarşileri çözümleme ilgimi görünür kılmaya çalışıyorum: her şey biçimlendirilebilir (sıcak cam gibi) ve hiçbir şey kalıcı olarak tanımlanamaz. Bu nedenle, camla yaptığım deneysel heykeller yalnızca bir yöntem değil, aynı zamanda bir bildiridir — katı normlara kapılmamak ve yerleşik hiyerarşilere boyun eğmemek gerektiğini savunan bir bildiri. Çalışmalarım, malzemelerin içindeki olasılıklarla oynar ve çoğu zaman bir malzemenin ne olduğu ve ne yapabileceğine dair klasik anlayışlara meydan okur.